του Απόστολου Σαραντίδη
«Το την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστί
ουδ’ άλλου τινός των οικούντων εν τη πόλει ταύτη.
Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως
αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.»
Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος
Ας μου συγχωρεθεί η άγνοια αλλά δεν γνωρίζω κυνικότερη δήλωση ηγέτη προς τον εχθρό του, τέτοιας εκούσιας αφοσίωσης προς τα όσια και ιερά της γης των πατέρων του γένους του.
Η πάλαι ποτέ Βασιλίδα των πόλεων, φάντασμα του εαυτού της εκπνέει. Το τέλος προδιαγεγραμμένο πολύ πριν από την αποφράδα εκείνη Τρίτη της 29ης Μαΐου του 1453. Μάλιστα είναι ιστορικό θαύμα και το πώς είχε αντέξει τις τελευταίες δεκαετίες της. Τίποτα πια δεν υπήρχε για να θυμίζει την κραταιά Ρωμανία των προηγούμενων αιώνων. Η πραγματική άλωση του 1204 καταλυτική και μη αναστρέψιμη. Η ουσιαστική θα συντελεσθεί 469 χρόνια αργότερα το 1922 την οποία και πάλι εν πολλοίς εμείς προκαλέσαμε.
Ας ομολογούνται οι ιστορικές αλήθειες με τόλμη και παρρησία. Η ορθή γνώση του παρελθόντος αποτελεί τον εθνικό πλοηγό για τις επερχόμενες γενιές. Γνώση προς κάθε κατεύθυνση. Για τους χειρισμούς ντόπιων και ξένων οι οποίοι αφού λεηλατούσαν ό,τι μπορούσαν μας άφηναν στη μοίρα μας να καταστραφούμε. Πάντοτε. Χωρίς εξαίρεση!
Το 1439 στην ασφυκτική σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας η απαίτηση της Δύσης τότε μέσω του Πάπα εν ολίγοις ήταν: «Ή συμφωνείτε με τους δικούς μας όρους και προσκυνάτε ή σας αφήνουμε να χαθείτε.». Η ηγεσία επέλεξε το πρώτο πλην του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού. Ο λαός τους ανέτρεψε και επέλεξε το δεύτερο. Αυτοπροαιρέτως.
Ας ακούγεται η πικρή αλήθεια και σήμερα, που ακόμη άκριτοι «παπαγάλοι» χωρίς αιδώ διακηρύττουν τη σωτηρία από ξένες δυνάμεις. Η αλογία της ψυχολογίας στο ύψιστό της μεγαλείο! Η αντιπαροχή του εξευτελισμού και της υποτέλειας, η εντροπία του ευτελισμού και ο εφιάλτης της κοινωνικής διάλυσης σε μια μονότροπα προκαθορισμένη και καλά οργανωμένη εκμαυλιστική κατάλυση του εθνικού πλούτου. Μια ήδη συντελεσμένη καταστροφική πορεία προς το τέλος.(;) Να θυμίσουμε μόνο από τους τελευταίους δυόμισι αιώνες: Ορλωφικά, Κριμαϊκό πόλεμο, πόλεμο του ’97, Σμύρνη όπου παρευρίσκονταν απαθείς και βίαια απωθούσαν τους αλλοπρόσαλλους πρόσφυγες πίσω προς τη σφαγή, εμφύλιο, Κύπρο.
Πικρές οι αναμνήσεις! Αβάσταχτο το κρίμα!
Μία μόνο λέξη που σώζει εξ’ ονόματος όλων την τιμή έξι αιώνων πληρωμένη με άφθονο αίμα. Πρώτο του ηγεμόνα ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά όσο κανένας άλλος το τι θα επακολουθήσει. Το ανεξήγητο που διακρίνει αυτό τον λαό με τα μεγάλα ελαττώματα που ως αντίβαρο ανεβάζει στα ύψη το μεγαλείο μιας φυλής. Μόνο που τότε όλοι τον γνώριζαν τον εχθρό.
Το να γνωρίζεις ότι θα σφαγιαστείς και μένεις εκεί για να φυλάξεις «Θερμοπύλες» ενώ μπορείς να σωθείς και να λάβεις και αξιώματα και πλούτη είναι η ουτοπική, αδιάκοπη, «ανορθόδοξη» πράξη του ακατανόητου, πλήρως όμως αυτονόητου για τον μέτοχο της ελληνικής Παιδείας που επενδύει στην υπέρβαση του ανυπότακτου και αθάνατου. Την ορθή φύση δηλαδή απέναντι στην αλλοτρίωση και τη δουλεία. Του τελικά ελεύθερου.
Ο δυτικός ορθολογιστής δεν το κατάλαβε ποτέ. Ατέλειωτοι αιώνες φεουδαρχικής καταπίεσης του σκοτίζουν τον νου και την καρδιά. Εμποδίζουν το φως. Πώς να κατανοήσει:
«Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός.
Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος.
Υπήρξεν έτι το άριστο εκείνο, ελληνικός –
ιδιότητα δεν έχει η ανθρωπότης τιμιοτέραν
εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν»
του Καβάφη;
Ετούτες τις άθλιες ώρες, Ψηλά τα κεφάλια! Όχι για μας. Για τα παιδιά μας.
Μία και μόνο λέξη: «Αυτοπροαιρέτως!
