Πριν από δεκαεπτά χρόνια, το έτος 2000 που έγινα μέλος της τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην πόλη Paranaque... την ίδια χρονιά γεννήθηκε ένα αγόρι σε μια απλή οικογένεια που ζει κοντά στον Ορθόδοξο Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Τα χρόνια πέρασαν και αυτό το αγόρι και ολόκληρη η οικογένειά του αποφάσισαν να αγκαλιάσουν την Ορθοδοξία. Κάθε Κυριακή, τους έβλεπα να παρευρίσκονται στα μαθήματα Κατηχήσεως και προς μεγάλη μου έκπληξη, μαζί με τον αδελφό του έγιναν διακονητές στο Ιερό. Από την ημέρα της χειροτονίας μου σε Πρεσβύτερο το έτος 2013, με βοηθούσε κάθε Κυριακή από την αρχή του Όρθρου, με βροχή ή ήλιο, με χάρη και ευλάβεια στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Άναβε τα κεριά, κρατούσε το σταυρό των λιτανευτικών εισόδων, προετοίμαζε το θυμίαμα και επιτελούσε μια ποικιλία άλλων καθηκόντων κατά τη διάρκεια των ιερών Ακολουθιών. Αισθητή συμμετοχή στην ενοριακή ζωή και αγάπη για τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Μια ευκαιρία που αγκάλιασε ως νεαρό αγόρι για να βιώσει τις ανταμοιβές της διακονίας προς στον λαό του Θεού.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 δεν ήλθε στο Ναό για αρκετές Κυριακές και πληροφορήθηκα ότι αυτό το νεαρό αγόρι ήταν άρρωστο με υψηλό πυρετό. Στο νοσοκομείο αποκαλύφθηκε ότι ο υψηλός πυρετός και ο πόνος προκλήθηκαν από λευχαιμία. Και όταν έγιναν περαιτέρω εξετάσεις από ειδικούς, ο τύπος της λευχαιμίας διαγνώσθηκε ως μη ιάσιμος... όσα λόγια απελπισίας υπάρχουν ειπώθηκαν τη νύχτα της 17ης Οκτωβρίου. Τα νέα έφεραν δάκρυα σε όλους και γονατισμένοι ικέτευαν τον Θεό να δώσει έλεος σε αυτόν. Τη νύχτα της 27ης Οκτωβρίου, αφού έλαβε το ιερό Μυστήριο, εκοιμήθη εν Κυρίω.
Ο αιφνίδιος θάνατός του δημιούργησε σύγχυση, θλίψη, φόβο, θυμό, απογοήτευση μεταξύ των μελών της οικογένειάς του, και των συγγενών και φίλων του στην Εκκλησία. Με δάκρυα στα μάτια μας, νιώσαμε αδύναμοι μπροστά σε αυτό το γεγονός.
Μετά τη Θεία Λειτουργία την περασμένη Κυριακή 29 Οκτωβρίου, η αδελφή του μου έφερε μια επιστολή. Μια επιστολή που έγραψε αυτό το νεαρό αγόρι στις 19 Οκτωβρίου, δύο ημέρες μετά που έμαθε για την άσχημη κατάστασή του. Η επιστολή ήταν αρχικά τοποθετημένη κάτω από το εικονοστάσι του σπιτιού τους, όπως μου ανέφερε ο μικρότερος αδελφός του, με την αυστηρή εντολή κανείς να μην την αγγίξει.
«19 Οκτωβρίου 2017
Προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Σήμερα είμαι ελεύθερος από τη λευχαιμία (AML). Με τη βοήθεια της οικογένειάς μου, φίλων της οικογένειάς μου και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πίστη, προσευχή, αγάπη, πίστη, ελπίδα και εμπιστοσύνη. Γι᾽αυτόν ο Κύριός μας θα αλλάξει τα πάντα! Η προσευχή θα αλλάξει τα πάντα. Σε ευχαριστώ ω Άγιε Θεέ και Κύριέ μας Ιησού Χριστέ. Αμήν +++
Από Εφραίμ»
Μετά την ανάγνωση της επιστολής, επέστρεψα στο Ιερό Βήμα και ξέσπασα σε δάκρυα... τι ντροπή...!
Τώρα ενώπιόν μας δεν είναι ένας νεκρός, αλλά ένας άνθρωπος που απαλλάχθηκε από τη δουλεία του θανάτου... κάποιος στην ηλικία του κατάλαβε την πραγματική έννοια του θανάτου! Αυτό που συνέβη σε αυτόν ήταν πέρα από τη σωματική θεραπεία... όπως μου διηγήθηκαν, δύο μέρες πριν το θάνατό του, ζήτησε συγχώρηση από τα αδέλφια, τους συγγενείς του και από τους γονείς του και τους είπε πόσο τους αγαπά και τους ευχαριστεί για τα πάντα. Κρατώντας συνεχώς τον επιστήθιο σταυρό του στην παλάμη του εμπιστεύθηκε και τοποθέτησε τα πάντα κάτω από τη χάρη του Θεού! Πράγματι, ο Θεός άλλαξε τα πάντα γι᾽ αυτόν. Απελευθερώθηκε από την ασθένειά του...
Με τους Αγίους του δόθηκε ανάπαυση από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, θλίψη, αναστεναγμός αλλά αιώνια ζωή. Ένας πιστός και αληθινός δούλος του Θεού!
Η μνήμη του ας είναι αιώνια!
Πρεσβύτερος Γρηγόριος Λατόγια
