Νεκτάριος Δαπέργολας
Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βόρεια Ήπειρο και η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία το αλβανοφασιστικό καθεστώς προχωρά, χωρίς την παραμικρή αντίδραση (γιατί βεβαίως τα γελοία ψελλίσματα του ημετέρου Υπουργείου Εξωτερικών ΔΕΝ αποτελούν αντίδραση), σε ξεκάθαρες διώξεις κατά των Ελλήνων της Χειμάρρας (μετά τι θα ακολουθήσει άραγε ακόμη;), δείχνουν φαινομενικά απίστευτες. Θα ήταν όμως και πραγματικά απίστευτες μόνο αν μιλούσαμε για οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη, αντί του γνωστού ημετέρου καραγκιοζ μπερντέ. Εδώ ακόμη και ο όρος "προτεκτοράτο" είναι πλέον εδώ και δεκαετίες πολύ ήπιος και ανεπαρκής, για να αποδώσει το μέγεθος της απροσμέτρητης ξεφτίλας.
Ιδανική, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, μόνο για να προστατεύει τα ψευτοδικαιώματα τραγικών γκρουπούσκουλων από υπερασπιστές της κάθε ανωμαλίας, να κανακεύει τα ασκέρια των λαθροεισβολέων που πλημμυρίζουν σταδιακά τον τόπο ή να θωπεύει τις νεοταξίτικες κουκουλοφόρες αλητοσυμμορίες (που ως κανονικά τάγματα εφόδου καίνε, δέρνουν και τρομοκρατούν ανενόχλητα, κατακουρελιάζοντας κάθε έννοια έννομης τάξης), η συριζανελίτικη παρεούλα που παριστάνει την κυβέρνηση (ως επάξιος συνεχιστής βέβαια και σχεδόν όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων του ελεεινού ψευδομορφώματος) δείχνει και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής να πηγαίνει τους όρους «ανικανότητα», «φοβικότητα» και «ενδοτισμός» πέρα πια κι από τα όρια της εθνικής προδοσίας. Σε πεδία, όπου ακόμη κι η ελληνική γλώσσα δυσκολεύεται να αποδώσει την πραγματικότητα - τουλάχιστον χωρίς να προκληθεί…εισαγγελική επέμβαση. Και όλα αυτά, ενώ τόσα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά, ενώ η Τουρκία κλιμακώνει τη μεγαλεπήβολη νεο-οθωμανική της πολιτική στη Θράκη και στα βόρειά μας σύνορα κι ενώ οσονούπω ξαναμπαίνει στο τραπέζι (για να μην ξεχνιόμαστε) και το θέμα της ονομασίας της Ψευτομακεδονίας.
Αντιλαμβάνονται άραγε τα εν λόγω απερίγραπτα καρτούν, σε μια εποχή όπου τόσος λόγος γίνεται για δικαιώματα και προστασίες μειονοτήτων, τι σημαίνει να παρατάς τους δικούς σου ανθρώπους απροστάτευτους στο έλεος ενός εχθρικού κράτους; Αντιλαμβάνονται τι ευκαιρίες χάνονται (σε μια εποχή που οι ευρύτερες γεωπολιτικές συνθήκες, δεδομένης και της κατάστασης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, θα μπορούσαν να ανοίξουν νέες προοπτικές για τον ρόλο και τις δυνατότητες της Ελλάδας στην περιοχή); Αντιλαμβάνονται ακόμη τι μήνυμα παίρνουν για μια ακόμη φορά για μας (για τις…ικανότητες, τις διαθέσεις και την…αποφασιστικότητά μας) «εχθροί» και «φίλοι» - από την Αλβανία, τα Σκόπια και την Τουρκία έως τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την ΕΕ; Ή επίσης τι μήνυμα παίρνουν κάτι εκατοντάδες χιλιάδες «συμπατριώτες» μας (στην πραγματικότητα φανατισμένοι Αλβανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί, ψευτο-Σύροι, τουρκόφρονες της Θράκης και λοιποί) που εγκαταβιούν στην καταρρέουσα πατρίδα (περιμένοντας κυριολεκτικά στη γωνία);
Αλλά ποιος ακριβώς θα νοιαστεί; Οι εγκάθετοι ελληνοφοβικοί εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ ή οι ξεπουλημένες δωσίλογες οδαλίσκες του Καμένου, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η παντί τω τρόπω και παντί τω τιμήματι διαιώνισή τους για όσο περισσότερο γίνεται στις υπουργικές τους καρέκλες; Και ποιος ακριβώς θα τους πιέσει για να...νοιαστούν; Μήπως ο ανεκδιήγητος επικεφαλής και τα περί αυτόν νεοταξίτικα κνώδαλα της μεταλλαγμένης πάλαι ποτέ Δεξιάς, η…ενωμένη και εν συνεχείς ανομίαις βουλιάζουσα εθνοπροδοτική Κεντροαριστερά της κακιάς ώρας, το τσίρκο του απερινόητου grotesque comedien Λεβέντη, η επίσης εγκάθετη νεοταξίτικη φασιστοργάνωση της ΧΑ ή τα γνωστά απολιθώματα της παλαιομαρξιστικής θυμηδίας; Μήπως τα διαπλεκόμενα βοθροκάναλα και οι εξωνημένες βρωμοφυλλάδες; Ή μήπως η λοβοτομημένη ανθρωπομάζα των εκμαυλισμένων ελληνέζων, που συστηματικά περί άλλα τυρβάζεται και ματαιοπονεί (χώρια και κάποιους βέβαια που προβάλλουν τη γνωστή σθεναρή αντίσταση από τον…καναπέ τους); Τα…140 άτομα π.χ. που έσπευσαν χτες (Πέμπτη 2-11) να διαδηλώσουν στην εν Αθήναις αλβανική πρεσβεία, την ίδια περίπου ώρα που σχεδόν 50.000 γέμιζαν το ΟΑΚΑ για ποδοσφαιρικό αγώνα (κι ενώ είχαν προηγηθεί και τρομερά αιματηρά επεισόδια από επιθέσεις «ημετέρων» χουλιγκάνων σε ξένους φιλάθλους) ήταν άλλο ένα συμβάν ενδεικτικό του βρωμερού παρακμιακού απόπατου μέσα στον οποίο βρισκόμαστε. Απλώς ένα από τα χιλιάδες.
Κατάθλιψη πραγματική. Σ’ έναν κατήφορο που κυριολεκτικά τελειωμό δεν έχει…
Νεκτάριος Δαπέργολας
